Herby są ważnym elementem polskiej historii i kultury, trudno zatem dziwić się, że relatywnie wcześnie doczekaliśmy się pierwszych naukowców, którzy w sposób profesjonalny zajęli się nie tylko genezą ich powstania, ale również znaczeniem i zasięgiem używania kolejnych z nich.
Szybko powstała zresztą gałąź heraldyki koncentrująca się wyłącznie na znakach herbowych spotykanych na polskich ziemiach, jako heraldyka polska znana jest ona przy tym do dziś ciesząc się niesłabnącym zainteresowaniem.
Heraldyka polska uznawana jest za jeden z odłamów heraldyki, badacze herbów z innych krajów europejskich zwracają jednak uwagę na to, że posiada ona przynajmniej kilka cech szczególnych. Jedną z nich jest szlacheckość polskiej heraldyki, niemal nigdzie indziej herby nie są bowiem tak ściśle związane z jednym tylko stanem. Naukowcy zwracają przy tym uwagę i na równość jako cechę typową dla polskiej heraldyki. W obrębie stanu wszyscy jego przedstawiciele mieli takie same prawa i obowiązki, wśród herbów nie było więc podziału na te bardziej i mniej znaczące.
Owszem, istniała szlachta bardziej i mniej zamożna, podziały te utrzymywały się jednak niejako poza prawem i nie znajdowały oparcia w przepisach.
Sama heraldyka polska nie bada wyłącznie samego godła heraldycznego. W obrębie jej zainteresowania znajdują się również: klejnoty herbowe (bardziej ujednolicone niż ma to miejsce na zachodzie kontynentu, barwy herbów, a także zawołanie.