Heraldyka kaszubska specjalizuje się w zbieraniu i porządkowaniu informacji dotyczących herbów używanych na terenie Kaszub.

Herby, którymi przez wieki posługiwała się szlachta kaszubska dzielą się – ze względu na kryterium narodowe – na cztery grupy: pruskie, polskie, zachodnie (w tej grupie są herby niemieckie, śląskie i zachodniopomorskie) oraz rdzenne herby kaszubskie.

Również na cztery grupy można podzielić godła kaszubskich herbów.

Pierwszą tworzą zwierzęta (zwykle w pełnej postaci). Są to wilk, ryś, byk, wydra, jastrząb, flądra, sowa, sokół oraz inne ptaki, ssaki lub ryby.

Druga grupa to rośliny i przedmioty, najczęściej występujące trójkami i ułożone w wachlarz (m.in. strzały, lilie, róże, listki koniczyny).

Kolejna grupa to gwiazda i półksiężyc w różnych konfiguracjach.

Ostatnia, czwarta grupa zawiera w sobie elementy uzbrojenia oraz zmodyfikowane godła herbów polskich.

Herby kaszubskie mają kilka istotnych podobieństw do herbów polskich. Heraldycy uważają wręcz, że należy je rozpatrywać w szerszym, słowiańskim kontekście. Główne podobieństwa to fakt, iż herby kaszubskie, podobnie jak polskie są jednopolowe. Inną cechą wspólną jest obecność nazw własnych herbów. Swoje nazwy własne mają m.in. herby Chośnicki (Strzały), Doręgowski (Rogi na krzyż) czy Pierzcha (Flądra). To podobieństwo kwestionuje część kaszubskich heraldyków – ich zdaniem nazwy własne zostały herbom nadane przez polskich heraldyków w sposób sztuczny.

Najbardziej charakterystyczną cechą kaszubskiej heraldyki jest to, że w nawet w obrębie bliskich krewnych może występować kilka herbów. Rody kaszubskie zmieniały też herby na przestrzeni wieków. Nie należą do rzadkości przypadki, że rodziny szlacheckie legitymujące się jednym herbem w XVI wieku, dwa stulecia później miały już całkiem inny. Skąd te zmiany? Na Kaszubach oznaką szlacheckości było samo posiadanie herbu. Więź z rodem nie była tak silna jak np. wśród polskiej szlachty również dlatego, że kaszubska szlachta była w większości biedna, rozdrobiona i – mówiąc oględnie – mało wykształcona. Niepiśmienni pankowie (tak ich nazywano) bardziej interesowali się samym faktem posiadania herbu niż jego kształtem i treścią. Niewykluczone zresztą, że część biednej szlachty celowo „przywłaszczała” sobie herby rodów możniejszych, dla podniesienia własnego znaczenia.

Herby wyróżniające najbardziej znane rody w całej Europie narodziły się w średniowieczu.

Warto pamiętać przy tym, że ich powstanie było podyktowane przede wszystkim względami taktycznymi. Średniowiecze było czasem wielkich bitew, w których, po każdej ze stron, uczestniczyły setki żołnierzy, wojownicy uczestniczący w starciach musieli więc opracować system pozwalający im na odróżnianie członków własnego oddziału. Zbroja zakrywała na ogół wszelkie znaki szczególne, znane w czasie pokoju twarze były zatem niemal nie do rozpoznania w bitewnym szale.

Herb pozwalał zatem na szybką identyfikację, koordynację działań, łatwiejsze realizowanie poleceń zwierzchników, a ostatecznie – na prowadzenie bitwy w sposób przewidziany przez taktyków.

Z pojęciem herbu ściśle wiąże się prawo heraldyczne, bardzo szybko zdecydowano bowiem o tym, że znaków potwierdzający przynależność do rycerstwa, stanu szlacheckiego lub stanu duchowego nie można wymyślać i wybierać w przypadkowy sposób. Czas kształtowania się prawa heraldycznego datuje się na okres pomiędzy trzynastym i piętnastym wiekiem i choć po tym czasie również powstawały herby (nie wszystkie rody legitymowały się tak długą historią) nie można było nadawać ich w przypadkowy sposób.

Początkowo istniał dość silny związek pomiędzy herbem, a terytorium zajmowanym przez osoby posługujące się takim znakiem. Załamał się on pod koniec średniowiecza, gdy popularne stawało się nadawanie herbów osobom pozbawionym zwierzchnictwa lennego (nadawanie herbów dawało niektórym zachodnim władcom możliwość zarobkowania). Na ziemiach polskich herby pojawiły się w trzynastym wieku.

Herby są ważnym elementem polskiej historii i kultury, trudno zatem dziwić się, że relatywnie wcześnie doczekaliśmy się pierwszych naukowców, którzy w sposób profesjonalny zajęli się nie tylko genezą ich powstania, ale również znaczeniem i zasięgiem używania kolejnych z nich.

Szybko powstała zresztą gałąź heraldyki koncentrująca się wyłącznie na znakach herbowych spotykanych na polskich ziemiach, jako heraldyka polska znana jest ona przy tym do dziś ciesząc się niesłabnącym zainteresowaniem.

Heraldyka polska uznawana jest za jeden z odłamów heraldyki, badacze herbów z innych krajów europejskich zwracają jednak uwagę na to, że posiada ona przynajmniej kilka cech szczególnych. Jedną z nich jest szlacheckość polskiej heraldyki, niemal nigdzie indziej herby nie są bowiem tak ściśle związane z jednym tylko stanem. Naukowcy zwracają przy tym uwagę i na równość jako cechę typową dla polskiej heraldyki. W obrębie stanu wszyscy jego przedstawiciele mieli takie same prawa i obowiązki, wśród herbów nie było więc podziału na te bardziej i mniej znaczące.

Owszem, istniała szlachta bardziej i mniej zamożna, podziały te utrzymywały się jednak niejako poza prawem i nie znajdowały oparcia w przepisach.
Sama heraldyka polska nie bada wyłącznie samego godła heraldycznego. W obrębie jej zainteresowania znajdują się również: klejnoty herbowe (bardziej ujednolicone niż ma to miejsce na zachodzie kontynentu, barwy herbów, a także zawołanie.

Heraldyka polska ma przynajmniej kilka cech wyróżniających ją na tle innych heraldyk zachodnio- i środkowoeuropejskich. Jedną z nich jest obecność herbownych zwanych też niekiedy klejnotnymi oraz współherbownymi a zatem osób i rodzin, które posługiwały się tym samym herbem albo jego odmianami posiadającymi wspólny kościec.

Herbowni byli częścią tak zwanego rodu herbowego, jeżeli zaś cieszył się on popularnością, w skład jednego rodu mogło wchodzić nawet kilkaset rodzin.
Jak łatwo się domyślić, dowiedzenie pokrewieństwa pomiędzy wszystkimi herbownymi było karkołomnym zadaniem. Niekiedy związki pomiędzy kolejnymi członkami rodu herbowego były nadzwyczaj luźne, mogło przy tym zdarzyć się i tak, że nie istniały wcale.

Nie oznaczało to wcale, że herbowni nie odczuwali w stosunku do siebie zobowiązań. Przeciwnie, przez stulecia towarzyszyła im swego rodzaju solidarność rodowa, stad też rody herbowe niekiedy utożsamiane były z klanami. Owszem, solidarność ta nigdy nie przyjęła postaci skodyfikowanego zobowiązania, rody herbowe starały się jednak wspierać swoich członków nawet, jeśli nie należeli oni do węższego kręgu rodzinnego.

Istnienie rodów herbowych miało jeszcze jedną konsekwencję. O ile na zachodzie Europy istniało wiele herbów (niekiedy miały je nawet nie całe rodziny, ale ich najwybitniejsi członkowie), o tyle na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej liczba ta zawsze była ograniczona. Stąd też każdy herb miał swoją nazwę niekiedy tożsamą z zawołaniem herbowym.